Een dissociatieve identiteitsstoornis (DIS) is een dissociatieve stoornis waarbij jouw ik versplinterd is in 2 of meer persoonlijkheidsdelen. De meest voorkomende oorzaak van DIS is vroegkinderlijk trauma. Een belangrijke factor bij het ontwikkelen van DIS is het gebrek aan emotionele steun. Wanneer een kind veel traumatische ervaringen heeft en er geen emotionele steun is, kan een kind tijdens zo’n ervaring gedissocieerd raken. Het kind neemt (onbewust en noodgedwongen) afstand van zichzelf en van wat er gebeurt, zodat het voelt alsof het met iemand anders gebeurt. De traumatische ervaring wordt niet in het normale bewustzijn opgeslagen. Dit kan leiden tot één of meer dissociatieve delen van de persoonlijkheid.

DIS is zowel een uitingsvorm van de ernstige beschadiging die je opgelopen hebt, als de reden dat je hebt kunnen overleven. De interne barsten die zijn ontstaan, zorgen ervoor dat je aan de buitenkant overeind kunt blijven.

DIS was zeer beschermend in de periode dat het niet anders kon, maar is zeer beperkend en gaat vaak met veel lijden gepaard in de tijd dat de bescherming niet meer nodig is.