Al van kleins af aan zit ik graag in mijn eigen creatieve en veilige bubbel. Het leven, mijn leven, is behoorlijk ingewikkeld. Ik heb een dissociatieve identiteitsstoornis, afgekort Dis. Vroeger werd dat ook wel een meervoudige persoonlijkheidsstoornis genoemd. Mijn "ik" is gefragmenteerd en het is vaak chaotisch in mijn hoofd. Kunst maken is voor mij een overlevingsstrategie, de mogelijkheid tot controle en een veilig communicatiemiddel met de buitenwereld.

 Ik hou ervan om voorwerpen anders te zien dan waar ze in eerste instantie voor bedoeld zijn. Om ze los te kunnen koppelen van hun oorspronkelijke doel. De kringloopwinkel ligt vol met al deze schatten, als een blij kind ga ik daar dan ook doorheen en zie overal potentie en inspiratie in. Mijn dochter en ik noemen dit soort winkels ook wel “snoepjeswinkels”.

Na zo’n bezoek aan de kringloop, staat alles in mij op springen, het gevoel van wel 10.000 stuiterballen in mijn kop en moet ik echt gaan creëren. Vaak ben ik dagen bezig om een compositie te bepalen. Wanneer het naar tevredenheid is, kan ik alles gaan bevestigen. Het eindresultaat geeft mij een gevoel op een totaal ander level, het is voor mij niet zomaar alleen bevredigend, ik kan er echt hysterisch blij van worden en in een creatieve extase belanden. De materialen, die oorspronkelijk niets met elkaar te maken hebben, zijn nu één geheel en zijn verbonden met elkaar.

Die verbinding, daar snak ik vaak naar. Ik heb zelf invloed op de kunst die ik maak, ik heb er controle over. Had ik dat nou ook maar in mijn hoofd, een beetje controle…

Chantal.