Vandaag ben ik de koningin

Vandaag ben ik de koningin

Terug in de tijd, mijn dochtertje van vijf vertelde wat zij later zou willen worden.

“Mama, ik word later tekenares en kunstenares! Want ik vind tekenen en knutselen het leukste om te doen, en dan ga ik hele mooie kunstwerken maken!” 

Ik, moeder die ik ben, bewonder dagelijks de creaties die zij meeneemt van school. Ik zeg haar dat als zij dat graag wilt, zij tekenares en kunstenares kan worden. In de wereld van mijn dochtertje, kan je alles worden wat je maar wilt, prachtig toch!

Een aantal dagen later, zitten we in de auto.

 “Mama?” 
“Ja, schat?” 
“Ik denk dat ik toch maar danseres word. Ik mag van de juf niet steeds een nieuw blaadje pakken als ik een fout heb gemaakt op mijn tekening. Zo kan ik toch niet oefenen! Dus word ik geen tekenares en dansen vind ik ook leuk.”

Ik kijk even in mijn binnenspiegel naar haar serieus kijkend gezichtje, een glimlach op mijn gezicht.

“Is goed, schatje.”

Creativiteit

Stel je voor, je bent vijf jaar, in jouw wereld bestaan boze wolven echt, veranderen kikkers in prinsen, en ben je zelf zo omgetoverd in Mega Mindy. Wij kunnen alleen maar jaloers zijn op de creativiteit die kinderen op deze leeftijd in zich hebben. Hoe te gek zou het zijn, als je alles uit het harde dagelijkse leven even los kon laten en even weg te kunnen duiken in een fantasiewereld. Even Mega Mindy zijn en de boeven vangen met je superkrachten, of een prachtige prinses zijn met een jurk, een kroon en natuurlijk hakjes aan.

Hoe zou het zijn, wanneer een volwassen iemand de creativiteit van een kind nog in zich had? Hoe zou dan een grafisch ontwerper zijn werk opleveren? Een keurig ontwerp van een huis, met de vaststaande maten en materialen, zoals zoveel huizen, zou veranderen in een uniek kleurrijk, scheef huis, met op het puntje van het dak een vlag.

Fantasie en werkelijkheid

Fantasie en werkelijkheid zijn verstrengeld in de wereld van een kind. Ik denk dat dat hun kracht is, zij gaan er niet zomaar vanuit dat iets onmogelijk is. Dat wat je graag wilt geloven, wilt kunnen of wilt hebben, ligt in handbereik. Al is het maar doen alsof voor ons volwassenen, voor hen is het werkelijkheid. Wat ik eigenlijk wil zeggen, is dat wij als volwassenen ons veel te veel bezig houden met hoe het zou moeten zijn volgens bepaalde normen. De puurheid, oprechtheid  en creativiteit die jonge kinderen bezitten, waar is dat gebleven als je volwassen bent? Is het werkelijk weg? Of zit het ergens in een hoekje te wachten tot je oud genoeg bent, en men zegt dat je door ouderdom een beetje in de war bent, als je zegt dat je vandaag de koningin bent?